Automobilisten zijn fanatieke chauvinisten.
U dacht misschien dat fanatisme alleen bij overtuigde aanhangers van diverse levensbeschouwingen voorkomt? Welnu, voor veel automobilisten is hun auto hun levensbeschouwing.
Het merk, dat hun voorkeur heeft gekregen, is van het moment af dat zij het glanzende en fonkelnieuwe product voor hun huisdeur hebben staan, zondermeer alleenzaligmakend.. zij voelen zich tot in het binnenste van hun gemoed gegriefd, als iemand het waagt iets lelijks te zeggen over hun lieveling, hun troetelkind.
Ze zijn bereid urenlange debatten te voeren, desnoods met het mes op tafel, want geen man zal ooit durven toegeven dat hij geen= verstand van auto’s heeft. Zodra hij er een bezit achter hij zich een deskundige en hij achter alle andere auto’s van dezelfde prijsklasse waardeloze ‘stukkies blik’, door gewetenloze constructeurs samengestelde prullen.
Prijsklassen en fanatisme
Dit soort fanatici koen (wat de wagens betreft) in alle prijsklassen voor, maar het meest onder de berijders van de wagens uit de zgn. ‘middenklasse’. Zij zien et een superieur glimlachje neer op alle automobielen onder de pakweg f5000,- en halen hun schouders op voor wagens, die je niet onder de (weer: pakweg) negen miel kunt krijgen. Merkwaardig echter is, dat zij hun eigen wagens de speciale kwaliteiten van zowel de laagste als de hoogste prijsklasse toeschrijven. Dat zijn de punten, waarop hun chauvinisme is gebaseerd: ‘Ik rij verdomd goedkoop en hij accelereert als een gek!’ Het zijn de automobilisten, die op twee liter benzine binnen een half uur van Amsterdam naar Den Haag rijden of die op hun sloffen een
race met Mercedes Sport winnen (in de stad, sic!).
Misschien klinkt u dit als een wat al te sarcastische schildering in de oren. Misschien voelt u zich persoonlijk op de automobilistische teentjes gerapt. Maar als we ervan uitgaan, dat een man in zijn hart altijd een jongen is gebleven, moeten we ook zo eerlijk zijn toe te geven dat er heel wat dreinerige kinderen in volwassen staat rondlopen. De oorzaak waarom onze vaderlandse DAG het schier onuitroeibare odium van ‘ouwewijvewage’ op zich geladen heeft gekregen, is voor een belangrijk deel te vinden in de hierboven geschetste mentaliteit.
De rest van de schuld weegt op de brede schouders van de gebroeders Van Doorne, die een voortreffelijke automobiel construeerden, maar die niet hadden voorzien dat uitgerekend het sportieve element aan hun geesteskind de Variomatic, de Daf tot de geliefde automobiel maakte van een groep weggebruikers, die hun 33 degradeerdetot een gezapig voortsukkelend, apart soort wastobbe. Het waren de ouderen die de image van de DAF- personenwagen grondig de grond intrapten. En wat doe je als automobilist, als je een Dafje passeert, waarin twee oudjes genoeglijk glimlachend hun automobilistisch plezier oervoorzichtig zitten uit te leven? Je denkt: dat ding gaat zeker niet harder!
Een fijn wagentje voor de ouwelui, voor de AOW-ers! Bovendien heb je van de Variomatic wel zoveel kaas gegeten, dat je wet dat er niet geschakeld hoeft te worden. Je associeert het niet schakelen met de ouwetjes achter het stuur en je knikt begrijpend: ‘Ach ja, op die leeftijd valt het ook niet meer mee om de pook goed te leren bedienen!’ En zo kwam het, dat de DAF voor het grootste deel van de potentiele autokopers= werd afgeschreven. Dat was droevig! Dat was in-triest! Dat was de grootste vergissing, die de H.H. automobilisten hebben begaan. Want laten we het nou eens over een ding eens worden: het is onzin om te beweren, dat een pook of een stuurversnelling synoniem aan ‘sportief rijden’ zou zijn! Die opvatting stoelt slechts op een zeer persoonlijke waarneming en heeft niets, maar dan ook niets met de werkelijkheid te maken.
Het antwoord van Eindhoven
Voor een dynamisch bedrijf als de DAG was de ontvangt door het publiek van de Daf 33 (de Daffodil) zondermeer een uitdaging. Goed, men had er zich mee kunnen vergenoegen de verkoop van de persnonenwagen voornamelijk onder de bejaarden te stimuleren, maar dat was nu juist wat met niet wilde, niet mocht willen zelfs, omdat zoiets de kwaliteiten van de Variomatic alle onterecht van de wereld zou hebben aangedaan (afgezien nog van de mooie carroserielijn). Men wou de jongeren onder de automobilisten laten ontdekken, at de DAF-personenwagen een ereplaats inneemt in zijn klasse. En dat is gelukt! Dat is op een formidabele manier gelukt zelfs! Denk er wel aan: het ging erom de sceptici ervan te overtuigen dat een wagen die uitgerust is met de Variomatic, wel degelijk in staat is snel te accelereren en hoge snelheden te halen. Het antwoord van de DAG was de Daf 44 en–sinds vorig jaar december-de Daf 55.
Opzienbarende prestaties
Ik wil u–in het kader van dit artikel–niet lastig vallen met uitvoeringen, technische beschrijvingen van deze twee typen. Voor belangstellenden drukken wij hierbij een apart lijstje met enkele technische gegevens af en bovendien is een kaartje naar DAF-Eindhoven al genoeg om uitgebreide inlichtingen te krijgen. Belangrijker is het om u voer enkele opzienbarende prestaties te informeren, die–duidelijker dan welke beschrijving dan ook–
illustreren, dat de Daf 33, 44 en 55 wagens zijn, die het niet verdienen ‘lullig’ bereden te worden.Op de befaamde Nürnbergring wordt jaarlijks de ‘Marathon de la Route’ verreden. Het is een race, waarin binnen 84 uur non-stop zoveel mogelijk kilometers gereden moeten worden.
Deze prestatierit is in de plats gekomen voor rally Spa-Sofia-Luik, die wegens moeilijkheden met de autoriteiten van landen achter het IJzeren Gordijn moest worden geannuleerd. In 1966 deden er voor het eerst vier Daffodils aan mee. Zij reden de hele rit uit et een gemiddelde snelheid van 90 km per uur, wat zeer hoog is, als u rekent dat de tijd waarin men moest stoppen rijden en banden te verwisselen en benzine te tanken er is bijgeteld.De DAG werd 6e in het algemeen klassement, waar het dappere Daffodilletje prijkte tussen de grote zussen als Porsche en Ford-Mustang. In de klasse tot 850cc werden de vier Daffodils rep. 1e, 2e, 3een 4e! Vorig jaar nam DAF opnieuw deel aan deze rit.
Opnieuw bereikte een van de ingeschreven Dafs (ditmaal de Daf 44) de zesde plaats in het algemeen klassement. Er werd met een gemiddelde snelheid van 100 km per uur gereden. Van de vier ingeschreven 44-ers bereikten er drie de finish en zij werden in hun klassetot 850 cc resp. Als 1e, 3een 4egeklasseerd. Dit jaar overweegt de DAF weer aan deze race deel te nemen, nu met twee Dafs 44 en twee Dafs 55. De 55-ers komen dan uit in de klasse tot 1150 cc. In 1966 ontving de DAG bovendien voor de prestaties op de Nürnbergring de ‘Coupe des Constructeurs’.
Waarom deelnemen aan rally’s en races?
Er zijn mensen, die het deelnemen aan rally’s en races door fabrieksteams eigenlijk zien als een soort reclame of een doodsgevaarlijke manier van vrijetijdsbesteding. Uiteraard is het inderdaad een vorm van reclame, als … de wagens tenminste op de topplaatsen eindigen, maar in de grond van de zaak dienen die rally’s en races veeleer als ene praktische beproeving van het materiaal. De is ook de redenwaarom DAG een met Variomatic
uitgeruste racewagen voor de Formule 3 construeerde met een Ford Cosworth-motor. (een opgevoerde Ford Anglia-motor), waarmee een vermogen van 115 tot 120 pk kan worden= ontwikkeld en een snelheid van 210 km per uur ka worden bereikt. In september ’67 won de DAF-rijden Gijs van Lennep met deze wagen in Stockholm, de eerste maal in de automobielgeschiedenis, dat een race-auto met automatische transmissie zegevierde! Rob Koch, die de racebelangen van DAF behartigt, vertelde mij, dat de resultaten van de races verwerkt zijn in de modellen 44 en de 55 twee wagens geleverd, die een enorme ‘appeal’ op de jongere automobilisten hebben, zei hij. Dit jaar zullen de Formule 3-wagens van de DAF door het Racing Team Holland nog worden gebruikt en daarna … Naar het museum! Er komt geen nieuwe Formule 3. Wij stoppen met racen. Wij maken personenwagens.
Weeldebelasting
En mocht u er zich over verbazen, dat de DAF-wagens in Duitsland zoveel goedkoper zijn dan in ons eigen lieve vaderland, dan moet u wel weten dat men in Den Haag een autobomiel koppig als een luxe-artikel wil blijven beschouwen en niet (wat het in werkelijkheid allang is!) als een doodgewoon gebruiksvoorwerp, waarmee ontelbare Nederlanders hun kost moeten verdienen. Zo’n dikke 20% weeldebelasting betalen we en dat voor een vaderlands product! Mogen we even geërgerd de wenkbrauwen ophalen?
Dat de DAG desondanks vorig jaar van de 7e plaats naar de 4e plaats is gestegen op de lijst van meest verkochte automobielen binnen de Nederlandse grenzen bewijst echter, dat de kwaliteit van de auto door ons belangrijke wordt geacht dan die vermaledijde weeldebelasting. En het bewijst ook, dat de DAF eindelijk recht wordt gedaan: er wordt lang niet zo ‘lullig’ meer gereden. Maar hoe zou je het ooit in je hersens halen, als je met een 44 123 km per uur en met een 55 maar liefst 136 km per uur kunt halen.
En accelereren doet-ie! Als een gek! Wij strelen ons niet met de hoop dat u na het lezen van dit artikel onmiddellijk in uw eigen ‘voiture’ stapten binnen de kortst mogelijke keren een bezoek gaat brengen aan de eerste de beste (de tweede is trouwens ook wel best hoor!) DAF-dealer. Daarmee zouden we dan ook weer onmiddellijk aan die oerhollandse ziekte die ‘chauvinisme’ heet lijden. Maar op z’n minst zou u kunnen proberen de ‘levensbeschouwing’ ten aanzien van deze automobiel een te herzien. Bijvoorbeeld in de geest van: ’t Zijn alleen heel lullige mensen die lullig rijden, in wat voor goede auto’s dan ook!
Weergaven: 30
